Met uitgestrekte arm deelt de wijze Joodse koning Salomon zijn vonnis met zijn toehoorders. Het kind waarover twee moeders vechten zal met een zwaard in tweeën worden verdeeld zodat iedere vrouw de helft krijgt. De echte moeder knielt neer aan de voeten van de koning en doet onmiddellijk afstand van haar kind om zo het leven ervan te redden, al zou dat met een andere vrouw als moeder zijn. De tweede vrouw wijst naar haar eigen overleden kindje. Dankzij de spitsvondige uitspraak van Salomon en de reactie van de beide vrouwen komt aan het licht wie de echte moeder van het kindje is (1 Kon. 3:16-28).

In zestiende-eeuwse rechtszalen hingen vaak voorstellingen van het oudtestamentische verhaal van het oordeel van Salomon . Ze fungeerden voor de rechters als exempel van hoe een wijze en spitsvondige uitspraak tot gerechtigheid en waarheid leidt.

 

 

In 1569 kreeg Michiel Coxcie opdracht van de Brusselse magistraten om hun tafereel van het oordeel van Salomon, dat enkele jaren eerder werd begonnen door Lucas van Nevele, te voltooien. In tegenstelling tot wat vroeger werd geopperd, is dit vermoedelijk niet het schilderij uit Museum Hof van Busleyden. Van het Mechelse schilderij bestaat nog een latere kopie (17de eeuw?). 

 

Karl Johnson, ‘Coxcie in Brussels’, Handelingen van de Koninklijke Kring voor Oudheidkunde, Letteren en Kunst van Mechelen 96(2) (1992): 247-255.

Koenraad Jonckheere, Michiel Coxcie (1499-1592) and the Giants of his Age. Tienen, 2013: 39-40.

Edmond Roobaert, ‘Het oordeel van Salomon’, Handelingen van de Koninklijke Kring voor Oudheidkunde, Letteren en Kunst van Mechelen 109(1) (2005): 153-204.

 

___

 

Heb je nog opmerkingen of aanvullingen bij dit stuk? Neem contact met ons op.