Nieuws van de vrienden

Benieuwd wat de vrienden van het museum allemaal doen? Hier vind je een overzicht van nieuws, activiteiten en bijdragen.

Verborgen Parels: een terugblik

Wie Verborgen Parels heeft gemist, een tentoonstelling in het Hof van Busleyden die liep van 11 november 2022 tot en met 25 juni 2023, heeft werkelijk een bijzondere expositie gemist.

De ondertitel van deze tentoonstelling, “Zeven eeuwen meesterwerken uit Mechelen” deed dit evenement alle eer aan. Van de vele kunstwerken die werden getoond, waren er werkelijk pareltjes bij die maar zelden onder de ogen komen van de talrijke bezoekers aan het museum. Zo waren er twee onderdelen van de predella van het drieluik De wonderbare visvangst uit de kerk van Onze-Lieve-Vrouw-over-de Dijle te zien. Samen met twee soortgelijke schilderijen die ooit onder het triptiek Aanbidding van de herders in de Sint-Janskerk hingen, kwamen deze bijzondere werken uit Franse musea: het Musée des Beaux-Arts van Nancy en het museum met dezelfde naam van Marseille. 

In het Schepenhuis kon men lange tijd vier prachtig gesculpteerde pestheiligen van de hand van Thomas Hazart bewonderen, maar de vijfde pestheilige die bij deze reeks hoorde, het beeld van de heilige Sebastiaan, bevindt zich sinds 1971 in het Amsterdamse Rijksmuseum. In Verborgen Parels werden de vijf beelden weer voor enkele maanden verenigd. De bezoekers konden zien hoe verschillend van vormgeving dit dynamische beeld van Sint-Sebastiaan is, vergeleken met de vier andere vrij statische pestheiligen. Maar daaruit blijkt het meesterschap van een sculpteur als Hazart.

Werkelijke topstukken waren er in de tentoonstelling ook te zien. Natuurlijk kon een van de beroemde Besloten Hofjes, oorspronkelijk afkomstig uit het klooster van de Gasthuiszusters, niet ontbreken. Ook was er het drieluik van de latere keizer Karel, geschilderd in 1517 of 1518 toen hij koning van Spanje was. Het werk werd enkele jaren geleden op schitterende wijze opgefrist waarbij overschilderingen werden verwijderd, lacunes werden aangevuld en de oude vernislaag werd verwijderd en vervangen door een nieuwe. Een ander topstuk was een antependium, daterend uit de eerste helft van de achttiende eeuw. Dit werk van zijde en linnen met uiterst verfijnd borduurwerk is afkomstig uit de kerk van Onze-Lieve-Vrouw-over-de-Dijle.

Niet alleen trof de bezoeker kunstwerken uit een ver verleden aan – de tentoonstelling omspande immers een periode van maar liefst zevenhonderd jaar! – ook de negentiende en de twintigste eeuw waren goed vertegenwoordigd. Nog nooit aan het publiek getoond waren enkele Black Boxes van de Mechelse kunstenaar Herman Van Ingelgem, in 2006 door het museum aangekocht. Het werk wekt enige bevreemding want het gaat hier om houten kisten die door technici worden gebruikt om er hun apparatuur in te vervoeren dat ze gebruiken bij concerten van popmuzikanten of bij toneelvoorstellingen. Door ze aan één kant open te werken en met glas af te dichten, krijgt de bezoeker een inkijkje in een soort van interieur met een kapstokje aan de wand en verlichting aan het “plafond”.

Curator Hannah Iterbeke koos ervoor om geen vast parcours door de zaal op te leggen. De bezoekers moesten zelf maar zien in welke volgorde ze de kunstwerken wilden bekijken. Niet alles hing op ooghoogte. Zo kon je, als je je blik naar boven richtte, twee koppen ontdekken, allegorische figuren die De Tijd voorstelden, van de hand van Petrus Verhulst. Beide werken maakten deel uit van een van de praalwagens die in 1775 door de stad trokken tijdens de herdenking van de moord op de patroonheilige van onze stad, Sint-Rombout. Deze sculpturen tonen nogmaals aan welk hoog niveau de beeldsnijkunst in Mechelen sinds de middeleeuwen heeft weten te bereiken. Daarvan zijn niet alleen de zogenaamde poupées de Malines bekende voorbeelden – in de tentoonstelling was er een naakt zegenend Christuskindje opgenomen, een gebruikelijke voorstelling waarvan tal van voorbeelden bestaan – maar ook de koppen van de Mechelse reuzen (al zijn die dan niet van hout vervaardigd) laten zien welke kwaliteit de Mechelse kunstnijverheid bezat en nog steeds bezit.

De Mechelse Academie voor Beeldende Kunsten heeft dan ook niet voor niets in de ruim twee eeuwen van haar bestaan tal van beroemde beeldhouwers opgeleverd. Zo toonde Verborgen Parels een in marmer gesneden buste van Baron Emile De Meester De Ravestein van Jozef Tuerlinckx, die de meeste Mechelaars het best kennen van het beeld van Margareta van Oostenrijk op de Schoenmarkt, nabij het Schepenhuis.

De tentoonstelling liet nog eens zien dat Mechelen zich kan beroepen op hoogstaande kunst. Internationaal gezien is Rik Wouters misschien een van de bekendste kunstenaars die de stad heeft voortgebracht maar Verborgen Parels bewijst dat er veel meer indrukwekkende kunstwerken uit de Dijlestad zijn voortgekomen.

Wim Hüsken

Recente activiteiten

Open Werven bezoek

Op zondag 7 mei bezochten de Vrienden – voorafgaand aan de Algemene Vergadering – de Open Werven dag die het museum organiseerde. Wij werden ontvangen in ’t Schipke, dat volop in restauratie was, en kregen er een valhelm die gelukkig vooral diende om in de regen het hoofd droog te houden. Buiten vertelde projectleider Wim ons over één van de vijf onderhanden werven: de inrichting van drie museumtuinen. De bekendste is het binnenhof, dat onthard wordt en zal dienen als een groen lusthof in renaissancestijl, naast museumrestaurant ’t Schipke. Ook het gazon direct naast het Hof van Busleyden aan de kant van de Merodestraat en de binnenplaats tussen de twee vleugels van het gebouw komen aan bod.

Vervolgens kregen we uitleg van aannemer Artes over de meest opvallende werf: de renovatie van de buitenkant van het museum. Als ware geveltoeristen beklommen we de stellingen tot op de tinnen van het gebouw. We konden zo zien hoe de leien van het dak met haakjes bevestigd zijn en hoe daken en toren worden gerestaureerd. In die toren zelf konden we zien hoe het vernieuwde klokkenspel werd bediend door beiaardier Marc.

Als afronding konden we de zalen bekijken die gerestaureerd worden, met een toelichting van conservator Samuel Mareel over de toekomstige inrichting. Het centrale thema van het museum zal de ‘Bourgondische Renaissance’ worden, met een nevenaccent op de Mechelse barok van een eeuw later.

Volgend jaar zal ons vernieuwde stadsmuseum blinken als een Opvallende Parel in het Mechelse stadsbeeld.

Rogier Chorus

Intussen in het museum

De tentoonstelling Verborgen Parels heeft zijn deuren gesloten. Bijna 25.000 bezoekers grepen hun kans om de topstukken, die vaak eenmalig terug waren op Mechelse bodem, te bezichtigen. Het stadsplan dat de collectiestukken verbond met locaties in de stad, bleek een hit. En veel bezoekers waren blij Opsinjoor in goede conditie terug te zien.
Het museum is in september en oktober gastheer van de biënnale Contour, georganiseerd door onze partner nona in de ondergrondse tentoonstellingsruimte. Het gebouw is tot dat moment gesloten voor bezoekers. Rustig is het echter achter de schermen zeker niet: er wordt hard gewerkt aan de verschillende werven. Natuurlijk praten wij je als Vriend graag bij.

De werken aan het exterieur van het museum  (dak- en schrijnwerk) liggen goed op schema. Misschien heb je al gezien dat de stellingen van tijd tot tijd verplaatst worden en telkens delen van het vernieuwde dak en het schilderwerk aan de ramen zichtbaar maken. Tijdens de Open Wervendag heeft een aantal van jullie de kans gegrepen om op grote hoogte deze werkzaamheden van dichtbij te bekijken. Ook bezochten we tijdens die dag de beiaardtoren waar inmiddels de impact van de restauratie van de toren te zien is.

’t Schipke verandert zichtbaar van gedaante: terwijl het bouwteam gestaag vordert is ook de zoektocht naar een partner voor de exploitatie van de museumbar en -shop gestart. Stiekem dromen wij al van een kopje koffie met een koek op het terras in de tuinen…

De aanleg van de tuinen start dit najaar. Meer dan ooit werden we de afgelopen warme weken gesterkt in de keuze voor een ontwerp dat verkoeling brengt door het toevoegen van water en groen. Het stadspaleis zal vanaf de heropening in het voorjaar van 2024 een groen kleed hebben, geïnspireerd op de weelderige renaissance tuinen zoals die in de tijd van Hiëronymus van Busleyden menig stadspaleis sierden. Op deze manier willen we bijdragen aan een natuur inclusief en klimaat adaptief Mechelen.

Depot Rato is inmiddels opgeleverd en de eerste stukken verhuizen nog deze zomer van de tentoonstelling Verborgen Parels (tijdelijk) naar het depot. Samen met onze medebewoners van het depot werken we de komende maanden aan de inhuizing van alle collecties. Als deze gigantische operatie (alleen al het museum verhuist meer dan 24.000 collectiestukken!) is afgerond wordt Depot Rato officieel geopend. Naar verwachting is dit in het late voorjaar van 2024.

Voor de zomer nemen we een besluit over de inhoud en vormgeving van de vernieuwde vaste opstelling. Na de ontwerpfase breekt dan het moment van realisatie van de scenografie aan. Natuurlijk blijven de grote publiekslievelingen als het koorboek (onlangs opgenomen in de Vlaamse Canon), de besloten hofjes en het schilderij van de Grote Raad een belangrijk deel van de vaste opstelling uitmaken. Samen vertellen zij het verhaal van Bourgondische Mechelen met Margareta van Oostenrijk en Hiëronymus van Busleyden in de hoofdrollen. Meer dan voorheen gaan we op zoek naar de verborgen stemmen: mensen en verhalen die soms verdwenen lijken te zijn in de plooien van de geschiedenis. We geven hen, soms letterlijk, hun stem terug. Bijvoorbeeld door een audioverhaal of het tonen van hedendaagse kunst. Kortom: we kijken er naar uit jullie weer te verwelkomen in het vernieuwde museum. Thuis in Mechelen!

Terugblikken op afgelopen jaren

Wat hebben we als vrienden van het museum tot nu toe gedaan? Hier kan je terugblikken op de afgelopen activiteiten en artikels:

Een terugblik op Open Wervendag

We kunnen tevreden terugkijken op een geslaagde Open Wervendag. De regen hield ons niet tegen om de stellingen op te klimmen. Bedankt aan alle vrienden die erbij waren!

De rondleiding begon in de werf van het Schipke.

In de tuin lichtte projectleider Wim al een tipje van de sluier van de nieuwe museumtuinen.

Aannemer Artes was ook aanwezig voor het geven van een deskundige uitleg.

In de beiaardtoren werden we getrakteerd op een stukje muziek door beiaardier Marc.

Over de naamgever van ons museum

Wie was Hiëronymus van Busleyden?

Het Hof van Busleyden is genoemd naar Hiëronymus van Busleyden. Dat weten de meeste mensen, maar wie was hij nu eigenlijk? Aan het begin van de zestiende eeuw bekleedde hij het ambt van raadslid-rekwestmeester bij de Grote Raad, toentertijd het hoogste juridische orgaan in de Nederlanden. Hiëronymus stond, in de jaren dat hij in Mechelen woonde, op vriendschappelijke voet met niemand minder dan de grote Rotterdamse humanist Desiderius Erasmus en ook de beroemde Engelse politicus en filosoof Thomas More behoorde tot zijn vriendenkring.

Opleiding en carrière

Hiëronymus werd ongeveer 550 jaar geleden, rond het jaar 1470, te Aarlen (Arlon) geboren. In 1485 trok hij naar Leuven om te gaan studeren aan de dan zestig jaar oude universiteit. In de eerste jaren van zijn studie maakte hij kennis met de humanistische benadering van het Latijn waarbij het adagium ad fontes, terug tot de bron, uitgangspunt was voor de bestudering van de taal. Na zijn studie in de Artes legde Hiëronymus zich toe op de rechtenstudie. Hoe lang hij daarvoor in Leuven bleef is niet duidelijk, maar in het najaar van 1500 treffen we hem in Orleans aan waar hij zich verdiept in de studie van de jurisprudentie.

In de zomer van 1501 bevond Hiëronymus zich in Padua om daar zijn studies voort te zetten. Op 8 februari 1503 behaalde hij er de doctorstitel in beide rechten, zowel het kerkelijke als het burgerlijke. Bekendheid, vooral in de Nederlanden, verwierf Hiëronymus door zijn benoeming tot lid van de op 22 januari 1504 door hertog Filips de Schone ingestelde Grote Raad. Hiëronymus was een van de vijf geestelijke juristen die aan de raad waren verbonden. Hieruit kunnen we afleiden dat hij wijding tot priester had onder­gaan.

Woning en wandschilderingen

Of Hiëronymus al vanaf het begin van zijn loopbaan bij de Grote Raad in het pand woonde dat we nu als het Hof van Busleyden kennen is niet bekend. In de weinige jaren dat hij in dit huis woonde, heeft hij het uitgebouwd tot een indrukwekkende woning die de bewondering afdwong van tal van personen, onder wie Thomas More. In de loop van de eeuwen is het gebouw ingrijpend verbouwd. Vooral de ingrepen in 1863-1864 werden uitgevoerd zonder respect voor de oorspronkelijke toestand. Nog altijd is er veel verwarring rond de vraag of het kleine kamertje met de wandschilderingen, het zogenaamde hypocaustum, ook in de tijd dat Hiëronymus er woonde deel uitmaakte van de woning. De poëzie die hij heeft geschreven laat daarover echter geen enkele twijfel bestaan. Achtereenvolgens bespreekt hij de voorstellingen met Tantalus, Phaeton, Demades en Dionysius, Scaevola en Balthazars feest. Wie de wandschilderingen uiteindelijk heeft vervaardigd is en blijft echter een onopgeloste vraag. Een van de kandidaten is Jan van Roome († 1521), die ook het ontwerp maakte voor Hiëronymus’ grafzerk in de Sint-Romboutskathedraal.

De humanist

Hiëronymus van Busleyden heeft zijn jaren in Mechelen in meerdere opzichten uitstekend benut. Hij onderhield contacten met tal van beroemde personen, zoals Desiderius Erasmus en Thomas More. Deze laatste is waarschijnlijk een van de weinigen die tijdens het leven van Hiëronymus kennis heeft genomen van de gedichten die zijn Mechelse vriend heeft geschreven. Als hij niet beter wist, zou hij menen dat Vergilius ze zelf had geschreven! Aan Erasmus liet hij weten dat de poëzie van deze dichter beslist in drukvorm toegan­kelijk zou moeten worden gemaakt. Naar aanleiding van zijn bezoek aan Busleyden in 1515 schreef More zelf twee gedichten waarin hij zich lovend uitspreekt over Hiëronymus’ magnifieke woonst en zijn indrukwekkende munten­collectie.

Wellicht belangrijker dan zijn werk als lid van de Grote Raad was Hiëronymus’ initiatief om aan de Leuvense universiteit een opleiding in het leven te roepen voor de bestudering van de drie belangrijkste talen waarin de teksten van het Oude en het Nieuwe Testament zijn overgeleverd: het Hebreeuws, het Grieks en het Latijn. Hij zorgde er per testament voor dat de instelling financieel van de grond kon komen.

Reis naar Spanje en dood

Hoezeer hij door de jonge Karel van Habsburg, de latere keizer Karel V, werd gewaardeerd blijkt uit het feit dat hij in de zomer van 1516 naar Luxemburg werd gestuurd om er uit zijn naam de heerschappij over het hertogdom te aanvaarden. Op 21 juni 1517 werd Hiëronymus benoemd tot raadslid en rekestmeester van Karel. Zijn nieuwe functie leidde ertoe dat hij zijn positie in de Grote Raad moest opzeggen. De eerste belangrijke taak die hij als lid van Karels hofstaat moest vervullen was de voorbereiding van de komst van de nieuwe koning van Castilië – Karel was troonopvolger in direct lijn voor de opengevallen troon – naar zijn rijk in het verre zuiden. Op 24 juni 1517 vertrok Hiëronymus, in het gezelschap van zijn kamerheer Bartholomeus van Vessem, richting Spanje. Twee dagen eerder had Hiëronymus zijn testament ondertekend.

Door een ongunstige wind kon Karel pas op 8 september 1517 vanuit Vlissingen vertrekken naar Spanje. Op 19 oktober meerde zijn schip aan in Villaviciosa en op 18 november van dat jaar werd hij plechtig ontvangen te Valladolid, de hoofdstad van Castilië. Zijn Mechelse raadsman heeft Karel er evenwel niet mogen begroeten want op 27 augustus was Hiëronymus te Bordeaux overleden aan de gevolgen van pleuritis. Bartholomeus van Vessem begeleidde zijn meester, in een loden kist gelegd, terug naar Mechelen waar de stoffelijke resten op 21 september aankwamen. Drie dagen later vond in de Sint-Romboutkerk de uitvaart plaats. Al een dag na zijn aankomst werd zijn testament geopend en werd een begin gemaakt met de uitvoering van zijn diepst gevoelde wens, de oprichting van de instelling die weldra als het Collegium Trilingue naam en faam in de academische wereld zou verwerven.

Wim Hüsken

Een uitgebreidere versie van dit artikel verschijnt binnenkort onder de titel “Hiëronymus van Busleyden: een beknopte levensgeschiedenis” in de Handelingen van de Koninklijke Kring voor Oudheidkunde, Letteren en Kunst van Mechelen, jaargang 126 (2022), blz. 1-24.

Roofkunst uit Frankrijk tijdelijk terug in Mechelen

‘Dit onderdeel van de Rubenstriptiek werd door de troepen van Napoleon meegenomen naar Frankrijk’ Het staat met kleine letters aangegeven als toelichtende tekst onder twee Verborgen Parels die te zien zijn op de gelijknamige tentoonstelling in het Hof van Busleyden.

Het gaat om de zogenaamde predella, het voetstuk van de Rubenstriptiek van de Aanbidding der Wijzen. Die predella was dus een onderdeel van het schilderstuk dat Rubens in 1619 maakte voor onze Sint-Janskerk. Ze bestond uit drie kleinere schilderingen waarvan er nu twee – de aanbidding van de herders en de opstanding van Christus – op de tentoonstelling te zien zijn, in de stad waar ze eigenlijk thuishoren.

De tekst bij de schilderingen is niet helemaal juist: de troepen van Napoleon waren overal in Europa, maar niet in de Zuidelijke Nederlanden. Die waren immers al in 1794 door het revolutionaire Frankrijk bezet en ingelijfd – niet door toedoen van Napoleon, maar door zijn collega Jourdan, die de Oostenrijkers in Fleurus had verslagen.

De Franse revolutionairen zagen het kunstbezit van de ingelijfde gebieden, vooral dat van de kerken en kloosters, als oorlogsbuit. Dat geroofde bezit werd samengebracht in de hoofdstad, in het Louvre. Vanuit Mechelen en andere kunststeden in het huidige België gingen zo, meteen in 1794, wagens beladen met tegen de tweehonderd grote schilderstukken richting Parijs. De Rubenstriptiek uit de Sint-Janskerk was bij de buit, samen met het drieluik van de wonderbare visvangst uit de kerk van Onze-Lieve-Vrouw-over-de-Dijle en andere stukken zoals Van Dijcks Kruisiging uit de kathedraal.

Ook de Wonderbare Visvangst had een predella met drie schilderingen waarvan het overboord werpen van Jonas en de handreiking van Jezus aan de wegzinkende Petrus begin dit jaar als Verborgen Parels te zien waren.

Maar de toevloed van kunstschatten was zelfs het Louvre te groot. Na enkele jaren kwam men met een oplossing. In 1801 stelde de minister van Binnenlandse Zaken onder Eerste Consul Napoleon voor, een deel van de roofkunst af te staan aan vijftien op te richten Musées des Beaux Arts in de grote steden buiten Parijs, waaronder Marseille, Nancy en ook Brussel, de grootste stad van de Noordelijke wingewesten.

Zo werden de Mechelse voetstukken gescheiden van hun triptieken en kwamen ze terecht in Nancy (de predella van de Wonderbare Visvangst) en Marseille (die van de Aanbidding der Wijzen).

In 1815 vond Napoleon zijn Waterloo en werd het geroofde goed teruggevorderd. Koning Willem I deed dat voor de in de Nederlanden buitgemaakte kunst, met inbegrip van de kunstschatten van het Huis van Oranje. Dat ging niet van een leien dakje: de overwinnaars van Waterloo moesten ervoor het Louvre gedurende drie dagen bezet houden om experts de kans te geven het geroofde goed terug te halen. Maar in Nancy en Marseille waren geen troepen van de geallieerden en kon men de teruggave dus niet afdwingen. De voetstukken bleven dus in die twee Musées des Beaux Arts, en daar zijn ze nog steeds. Behalve dit jaar, waar ze in hun plaats van afkomst te zien zijn, op de tentoonstelling van Verborgen Parels. Die van de Wonderbare Visvangst waren tot eind februari te zien; ze zijn nu vervangen door de predella van de Aanbidding der Wijzen.

Verborgen, en in dit geval ook geroofde parels die al twee eeuwen luister geven aan Franse musea.

Het verhaal van de roof is nog niet af: Rubens had immers onder elk van de drieluiken drie schilderingen gemaakt: tussen de hier afgebeelde schilderijen hing in beide gevallen een afbeelding van de gekruiste Christus. Die van de Sint-Janskerk bleef in 1794 behouden door optreden van een alerte parochiaan; die van Onze-Lieve-Vrouw-over-de-Dijle kwam na 1815 in de Russische Hermitage terecht. Anderhalve eeuw later zag de directeur van onze Beiaardschool Jo Haazen deze schildering in Nizjni Novgorod, ten oosten van Moskou. Inmiddels is ze in bezit van een Russische oligarch – het is te begrijpen dat de organisatoren van Verborgen Parels voor dit schilderij geen plek konden vinden…

De vraag of deze vier schilderingen terug naar Mechelen moeten is nog in 2015 bestudeerd op verzoek van toenmalig staatssecretaris voor wetenschapsbeleid Elke Sleurs. Het Koninklijk Instituut voor het Kunstpatrimonium (KIK) heeft een inventaris opgemaakt van in Frankrijk achtergebleven roofkunst, maar sindsdien bleef het stil rond de schilderingen. Dat is misschien wel goed: fijnproevers die deze Verborgen Parels in Mechelen niet zagen hebben een extra reden voor een bezoek aan Nancy of Marseille!

Rogier Chorus, met dank aan ‘Mechelen Mapt’ en het KIK.

Intussen in het museum

Terwijl de tentoonstelling Verborgen Parels furore maakt, wordt achter de schermen hard gewerkt om het museum klaar te maken voor de heropening begin 2024.  Maar liefst vijf bouwprojecten worden tegelijk uitgevoerd om straks onze bezoekers nog beter te kunnen ontvangen en de collectie optimaal te tonen en bewaren.

Als eerste werken we aan het exterieur van het museum, een opgave die bij de laatste renovatie niet werd opgepakt. De daken worden vernieuwd, net als het schrijnwerk en de beglazing. Zo optimaliseren we de veiligheid en het klimaat in het museumgebouw.

Met het exterieur knappen we ook de toren van onze pas gerestaureerde beiaard op. Het instrument, een oefeninstrument van De Koninklijke Beiaardschool Jef Denyn, klonk al op 27 april vorig jaar voor het eerst na restauratie tijdens een zwoele voorjaarsavond. De buitenzijde van de toren was echter ook aan een opfrisbeurt toe.

De derde werf betreft ’t Schipke, het prachtige 18^e-eeuwse pand op de hoek van de Frederik De Merodestraat en de Sint-Janstraat. Tot 2011 was dit het onderkomen van de beiaardschool, daarna stond het lange tijd leeg. Dankzij een impuls van de Vlaamse overheid in de vorm van een restauratiepremie bouwen we ’t Schipke om tot museumcafé met een heerlijk terras in de tuin.

Ook de tuinen zelf worden onder handen genomen en omgetoverd tot een groene oase in de stad, geïnspireerd op de weelderige renaissance tuinen zoals die in de tijd van Hiëronymus van Busleyden menig stadspaleis sierden. De Antwerpse tuinarchitect Ronald van der Hilst tekende voor het ontwerp dat natuur inclusiever en klimaat adaptiever is dan de huidige versteende vormgeving.

De vijfde werf bevindt zich buiten de Busleyden-site maar heeft alles met de werking van het museum te maken: Depot Rato. Dit langer lopende project opent naar verwachting begin 2024 zijn deuren om de erfgoedcollecties van vijf Mechelse partners samen te brengen en te bewaren voor de toekomst. Van de pen van de paus tot Grootvader Reus: het museum brengt in totaal meer dan 24.000 objecten onder in deze twee depotloodsen.

De vijf werven boden de kans om ook de inrichting van de vaste opstelling in Museum Hof van Busleyden te heroverwegen. Alle stukken moesten immers door de werken verhuizen. Onder leiding van ontwerpbureau Studio Louter is een nieuw museaal verhaal ontwikkeld dat nog steeds vertrekt vanuit de eigenheid en de historie van het huis, het Bourgondisch stadspaleis van Hiëronymus van Busleyden. We kunnen niet wachten jullie weer te verwelkomen in het vernieuwde museum. Thuis in Mechelen!

Archief

Nog meer nieuws van de vrienden? Hier vind je een archief vanaf 2020:

• Archief nieuws van de vrienden 2020
• Archief nieuws van de vrienden 2021
• Archief nieuws van de vrienden 2022